Anadolu Bozkırlarında  dörtnala at koştururken  “Bir garip  Delioğlandım“  ben. Şehzade Selim ile yolumuz kesişti Trabzon’da…  At koşturduk… Sonra ver elini İstanbul. Bu arada Sinan ve Sadık’ta katıldı aramıza.  “Kubbelerin Efendisi” Sinan. Namımız yürüdü Üç Kıtada. Yola çıktık kubbeler serperek. Önümüzde Sultan arkasında biz. Güneşin alnında gecenin alaca karanlığında… Sina  Çölünde…Selim Sultan hakka yürüdü ansızın. Süleyman geçti başımıza… Yol verdi bize. Farklılıkları zenginlik, zenginliği erdemlilikle buluşturduk.  Medeniyete dönüştürdük tüm kıymetleri. Muhteşem  Süleyman da  yürüdü gitti dönülmez yola… Oğul Selim geçti başımıza. O da çok erken çıktı Mahşeri yolculuğa. Ardından kesesi dolu, gönlü zengin cömert Sadık, yanına dirhem bile almadan yürüdü o yola doğru, sonrasında da Sinan. Bir ben kaldım yapayalnız tek başıma.

Şimdi  kılıcımı musalla  taşına bırakıp yola çıkıyorum. Yine hikayelerimi şevkle anlatacağım.  Kibir ayaklarımın altında. Asık surat ardımda. Tebessüm yüzümde ve Kırçiçeğim kalbimin derinliklerinde… Hikayelerimi anlatacağım. Bir garip Ulak, bir göçmen kuş misali. doğudan batıya  batıdan doğuya kanat çırparcasına… Takatim kesilip nefesimin tükendiği yer benimdir artık…
Hikayelerin varsa adamsın…Dili düzgün, gönlü ferah, aklı ufuk çizgisinde… Mazluma kol kanat zalime keskin kılıç…Sen hikayelerini anlat. Yolun açık olsun Eyyy Son Yolcu