......

Keçên ku jiyana wan fedayê civakê bû, li malan, li ber derî û baxçeyan tenteneyê çêdikirin.

Bi hêviyên mezin li benda xwazginiyên xwe disekiniyan. Bi hêviya jiyanek xweştirîn û serfiraztirîn… Ji bandora bav, bira, ap, xal û diya xwe kerîxî bûn, dixwestin ku jiyanek serbixwe avabikin. Bi qasê vê jiyana serbixwe tenê rêyek didîtin, ew jî bi mêrek ku dê bibûya bavê yekî, birayê yekî, ap û xalê yekî...

Çima ev tişt qet nedihat heşê wan nedihat zanîn. Belkî ji bandora ruhê bi kelepçe, belkî jî ji daxwaza azadiya derûniya xwe.

Û diketin pê kesê yekemîn ê ku wan dixwest diçûn. Bê nasîn û bê hezkirin. Belkî jî bi hêviya serbestiyek, ji hezkirina serfirazbûyînê...

.....