Ah sevdiğim! Özlediğim, hasretim!
Seni düşünmek, seni hatırlamak, sen, yazmak bile ruhuma, kalbime ferahlık ve şenlik veriyor.
Seni düşünüyorum…
Düşünürken uzaklığınla beraber yakınlığını, yakınlığınla beraber uzaklığını yaşıyorum. Yokluğunda oturmuş içinde sen olan sen kokan şiirler, mersiyeler yazıyorum. Sana olan hasretimi, sevgimi kelimelere, cümlelere ve satırlara sığdırmaya, adeta nakşetmeye çalışıyorum.
Yazarken sevmenin nasıl bir şey olduğunu öğreniyorum. Seni ne çok özlediğimi, sevdiğimi far ediyorum. Hasretim kelimelere yüklüyor, hafifliyorum. Sevgimi kelimelere doldurup sana sunuyorum. Harflerimi, kelimelerimi, cümlelerimi seviyorum, çünkü onlara seni, sevgini yüklüyorum. Onlar bir posta güvercini oluyor. Beni sana götürürken seni de bana getiriyor. Bu sayede çekilir oluyor zindan, zindanda hızlı geçiyor zaman…