"...Ancak ilişkimiz zayıf da olsa hâlâ canlıydı. 
Göz ucuyla birbirimizi kolluyorduk. 
Ben kilisesine girer, eski günlerimizi anar ve cennetine imrenirsem, ayaklarımı anında yerden kesmeye, beni yanına kabul etmeye hazırdı. 
Aslında benden gelecek bir hareketi bekliyordu. Bu hadiseyi onun benden daha istekli olduğuna dair bir işaret olarak kabul ettim.
Lakin gönül oyunlarındaki tecrübem, işte tam olarak bu sebepten ötürü ağırdan almam gerektiğini bana devamlı olarak öğütlüyordu.
İstekli olduğunu ilk belli eden hep kaybeder, o gün olduğu gibi yere çakılırdı. 
Yaklaşır gibi yaparken uzaklaşmak, uzaklaşır gibi yaparken yaklaşmak; devamlı kontrollü bir mesafeden ilişkinin nabzını tutmak, ilişkinin seyrini tartmak... 
Gerçek bir mümin yahut gerçek bir âşık, daima böyle davranmalıdır."