Acıyla gözlerimi kapatıp hıçkırarak ağladım. Erkek adam ağlamaz derler ya külliyen yalan! Sevdiğini senden aldılar mı bal gibi de ağlardın. Uykusuzluktan ve ağlamaktan kan çanağına dönmüş gözlerimden yaşları birer birer akıttım. Daha kaç kere gözyaşlarıma şahit olacaktı bu deniz, daha kaç kere çaresizliğimi boş gözlerle izleyecekti bu kayalar...

Onu bulmalıydım ve benden alanlara bunun bedelini ödetmeliydim. Benim tek zayıflığım tek çaresizliğim, tek zaafım oydu...

Nefes almayı unutmuş bedenim onunla beraber tekrar nefes almayı öğrenecekti ve ben ona bu sefer her zamankinden daha fazla sahip çıkacaktım.
Onu bulacaktım, mutlaka bulacaktım!