“Mayıs güneşi, inatçı Karadeniz, gökteki bulutlar, yamaca tutunmuş ağaç, uçan kuşlar! Duydunuz mu beni? Size diyorum, ben Bahar’a âşığım!”

Göğsümde duran başı hareket etti. Göğsümü yarıp içine girmeye çalıştı. Ben yeniden bağırdım.
“Hepiniz duyun. Herkes bilsin! Ozan, Bahar’a deliler
gibi âşık!”

Nasıl bağırdıysam susup Bahar’a baktığımda boğazımda karıncalar geziyordu. “Sen de duydun mu?” dedim ona. Göğsümden uzaklaşmadan başını kaldırdı, gözlerinde mutluluk yaşları parlıyordu. “Ayaklarımızı ısıran balıklar bile duydu,” dedi bana.