Bir masalın başkahramanlarıydık biz.

O gargamel, ben şirine.

O siyah, ben beyaz.

O ay, ben güneş.

O ateş, ben su.

O vardı bir de ben, biz yoktu.

Bu masalda mutlu son yoktu, pinokyonun yandığı, uyuyan güzelin asla uyanmadığı, pamuk prensesin o elmayla zehirlenip öldüğü bir masaldı bizim ki.

Mutluluk bana haramdı, bana cehennemi vaat etmişti o. Cennet bana yasaktı.
*Senin olduğun yerde ben kül, benim olduğum yerde sen buhar olursun, uzak dur benden.*