İlyas, ıstıraplar çekiyor ama bir türlü ölemiyor, komşuları başında bekliyordu. Kimi Kur’an okuyor, kimi dua ediyor, bazıları da Azrail’i ürkütmeyelim diye sessizliği sağlıyordu.
İlyas’ın ölümü, bir hayli gecikince komşularından biri, Sanem’in evine gitti, ona dedi ki:
 
‘’ İlyas, sana hala tutkun, ağır hastadır, kaç gündür çırpınıyor, can veremiyor! Kocan evde yok, gelsen de bir tas su versen garibime!
Sevdalılar, sevdiğinin elinden bir yudum su içerse rahat ölürmüş; gel sevaptır!