Umay Ana endişeyle arkasına baktı. Ona rehberlik yapan şaman bir çakala dönüşmüş hızla kaçıyordu. Çakal öyle hızlı hareket ediyordu ki, zorlukla indikleri yanardağ bacasını göz açıp kapayana kadar tırmandı. Umay Ana şamanı bu kadar korkutanın ne olduğunu merak etti. Şamanın korkusu Umay Ana’ya da bulaştı. O da ben de kaçsam mı diye düşündü. Fakat Umay Ana kaçamazdı. Umay Ana telaşla belinde asılı olan keseyi tuttu. Keseyi iyice sıktı. Kese belinden kayıp düşecek kadar büyüktü. Bu yüzden iki eliyle keseyi kavradı.  Kesenin içindeki hazineyi parmaklarıyla kontrol etti. Hazine yerinde duruyordu ve sapasağlamdı. Derin bir nefes aldı.  Bu hazineyi ele geçirebilmek için neler yapmak zorunda kalmıştı. Yaptıklarını düşündü. Kendinden iğrendi. Başka ne yapabilirim çocuklarıma kavuşmanın tek yolu buydu diye kendini savundu.  Tekrar hazineyi avucuyla sıktı. Kutsal silahlardan biri olan bu hazine onun tek seçeneğiydi.  Umay Ana aslında dönülmez bir yola girdiğini biliyordu. Buna rağmen o kadar korktu ki, arkasına dönüp kaçmaya niyetlendi. Şamanı kaçıran neyse onunla karşılaşmaktansa Bamsı’yla hesaplaşmayı tercih edecekti.