İnsan en büyük aşkını bile unutabilir, başkası olmadan da bir şekilde ayakta kalıp hayatına devam edebilir. Ama ben resmen kendimi unutmuştum. Nasıl ben olmadan, hayatımı devam ettirebiliyordum ki... Doğrusu, yaşamak denmezdi buna aslına
bakarsanız; kalbim atmaya devam ettiği için sadece bedenim hareket etmeye devam ediyordu. Tıpkı duygudan yoksun, demir yığını bir robot gibi günlük rutin görevlerimi yerine getiriyordum. İçim kaskatı, soğuk bir mekanik alettim şimdi ben. Tenime dokununca metalin soğukluğunu hissediyordum. Eski ben neredeydi, nereye gitmişti ve ben onu nasıl geri getirecektim?