Artık zaman kavramı benliğini yitirmişti. Gecenin ortasında kalan çaresizlikleriyle gözlerindeki perdeler birer birer kapanmaya başladı. Sövüp saymalar, yerini suskunluğa bıraktığında mazi canlandı yanılgılarda. Hatalar peşi sıra gelmişse de uydurulan yalanlarda yüzen bir dünya kurmuşlardı aslında. Yağmurlardan fırtınalardan daha da kötüsü kafalardaki depremdi sıradaki. Buz kesmişti elleri, bedenleri isyan ediyordu. Karadeniz gücünü sergilerken suratlarına çarpan su damlacıkları ayıltamıyordu sarhoş kafaları. Ayı, yıldızlara sorgulatacak kadar çökmüştü ruhları. Yağan yağmurlar gelecek olan acıların çığlıkları gibi dökülüyordu üzerlerine. Kaçacak yer yoktu artık. Hesaplaştılar kendileriyle. Kimlere neler yaptılarsa teker teker hatırladılar. Ölüm vardı, dönmek yok gibi…