Tren istasyonunda bankta oturan orta yaşlarda bir kadın; kasvetli havanın ve öfkeyle gürleyen bulutların aksine, bir hayli sakin; dalmış, elindeki yıpranmış fotoğrafa bakıyor öylece. Yutkunuyor ve gözlerinden akan yaşlara aldırmadan gülümsüyor. Sonra aniden çantasından çıkardığı silahı kafasına doğrultup intihar ediyor

Hikâye burada başlıyor, aslında “bitiyor!”

Kadın en az adam kadar çaresiz,
Adam en az kadın kadar siyah.
Kadın çaresizce adama sığındı,
Adam kadını sessizce karanlığına kattı.