Dil yanlışları üzerine yazmak, yalnız uzmanların değil, uzman olmayanların da yaygın bir uğraşı haline geldi. Dil dediğimiz dizgeyi iyi kavramamış, dil-kural ilişkisini bilmeyen yazarlar elinde bu uğraşın giderek dile zarar verecek boyutlara geldiğini de söylemeliyiz. “Yarım doktor candan eder” dedikleri gibi, yarım dilciler de bizi dilden edebilirler. 
Kemal Ateş dil yanlışları üzerinde dururken, “yarım doktor” diyeceğimiz sözde dil uzmanlarına karşı da bizi uyarıyor. Çoğunun adının önünde büyük sanlar bulunan bu yarım doktorların yaygınlaştırdığı dil hurafelerinden bazıları Kemal Ateş’in uzun çabalarıyla milyonların kullandığı kılavuzlardan çıkarıldı.
Sık yapılan dil yanlışları dışında Türkçenin bugün yaşanan pek çok güncel sorununu Ateş’in yazılarında bulabilirsiniz. Bu topraklarda dilin dile kırdırılmak istenmesi, yazarın son zamanlarda en çok üzerinde durduğu güncel sorunlardandır. Türkçe bugün nerdeyse kendi yurdunda var olma savaşı veriyor, dili dile kırdırmak istiyorlar.
Yüzyıllarca tarihimizi ölü sözcükler mezarlığına, coğrafyamızı yarı ölü sözcükler mezarlığına döndürdük, buna rağmen Türkçe hâlâ dünyanın sayılı büyük dilleri arasında dimdik ayakta. Kemal Ateş bunun gizlerini de anlatıyor. Onun uyarıları Türkçeyi kullanan herkese elbette; ama en başta eğitim ve dil kurumlarını ya da burnunu dil işlerine de sokan Diyanet İşleri Başkanlığı gibi devlet kurumlarını uyarıyor.
A. Camus, “Dilimin sınırları vatanımın sınırlarıdır” sözüyle ulusal birliğin sağlanmasında dilin ne denli önemli olduğunu anlatır. Çok önemsediğimiz bu söz, A. H. Tanpınar’ın bir sözüyle birlikte düşünülmeli. “Evinde farklı dil konuşulan herkes cebinde ayrı bir vatan haritasıyla dolaşamaz” diyor Tanpınar, sanki Camus’nün sözündeki bir eksiği tamamlıyor. Çelişmiyor onunla, bir eksiği tamamlıyor.