Koca Meşe’ye gelince… Kim bilir üzerinden kaç kış, kaç yaz geçti? Bilinmez... Ancak muhakkak ki küçücük bir tohumdan koskoca bir dev olmayı başardı. Köyün merkezine ilahî bir bakış açısı gibi kuruldu. Dorukları; kuşlara, böceklere ve sincaplara yuva oldu. Geniş yapraklı dallarıyla sıcaklarda insanları korudu. Asırlarca nice doğumlara, hayatlara ve ölümlere şahit oldu. Sevgi ve merhamet diliyle beslenen bu koca ağaç, anlaşılan o ki bu köyü sevmişti. Bu köylü de ziyadesiyle onu… 
Adına Koca Meşe denildi. Kimi zaman üzerinde nice şimşekler çaktı. Üstüne ne yıldırımlar düştü! Ancak o, insanlara en büyük dersi hep baharlarda verdi. Her yıl o koskoca dallarında yeşerenyapraklarıyla her yaşın bir ilkbaharı olduğunu gösterdi. Sararıp yere düşen yapraklarıyla da hayatın kaçınılmaz sonunu öğretti.