Şiir yalnızca yazılmaz; en çok da söylenir, kazılır, aranır, yeniden kurulur. Bu kitap, Emir İlhan’ın şiirlerini yalnızca estetik form olarak değil, aynı zamanda tarihsel düşünüşün, mekânsal sezginin ve ontolojik bir soruşturmanın alanı olarak değerlendiriyor. İlhan’ın dizelerinde tarihin çizgisel akışı kırılır; olaylar, figürler ve ritüeller farklı bağlamlarda yeniden doğar. Bu şiirlerde anlatılanlar kadar anlatılmayanlar da önemlidir: Boşluklar, sessizlikler, kesintiler... Şiir, burada bir temsil aracı değil; varlığı dönüştüren bir eylemdir. İlhan’ın dili; mitosla, coğrafyayla, teolojiyle sürekli temas hâlinde olan, düşüncenin estetik formudur.

Tek Kitaplı Şair, okuyucuyu yalnızca bir şiir kitabını analiz etmeye değil, şiirin kendisini bir düşünme biçimi olarak kavramaya çağırıyor. Tarihin ve şiirin kesişiminde, maddi olanla manevi olan arasında salınan bu metin; anlamı sabitlemektense onu sürekli erteler, geri çeker, açar. İlhan’ın şiiri, yalnızca bireysel bir sesin değil, kolektif karşılaşmaların ve tarihsel kırılmaların içinden konuşur. Bu çalışma ise o şiirin kıvrımlarını takip ederek, şiirin ne olduğu kadar ne yaptığına da kulak veren okurlar için bir harita önerir.