Vefa…
Kimi zaman bir ismin içinde, kimi zaman bir suskunlukta gizlidir.
Hayat, bize seçimler sunar. Omzumuza ağırlıklar bırakır, vazgeçişler öğretir. Ama bazen, hatırlamak yeterlidir: Nereden geldiğimizi, kim olduğumuzu, kimleri unutmamamız gerektiğini… Vefa, unutmamak değil; hatırlamayı seçmektir. Hatırladıkça yaşar insan. Bu yüzden, kalemin ucu hep geçmişin izlerine dokundu; geleceğe dair umutlarıysa sessizce satırlara işledi.
Bu sayfalarda bulacakların bir öyküden fazlası. Bir iç döküş, bir hatırlayış, belki de bir yüzleşme. Ama her şeyden önce, insan kalabilmenin nahif bir çabası. 
Vefayla...