Bir hayat, tüm ayrıntılarıyla hatırlanmaz. Bazı anlar susar, bazıları ise inadına konuşur. Ali Emir Gürbüz’ün öyküleri tam da bu aralıklarda dolaşıyor; hatırlamak ile unutmak arasındaki o ince sızıda.

Bu kitap, kendi içinden geçenleri dinleyen okura sesleniyor. Dışarıdan bakıldığında sıradan görünen hayatların iç katmanlarını açıyor; gündelik olanın altında gömülü duran çatlaklara, kırılmalara, sessizliklere dokunuyor.

Her öykü, kelimelerin ardında başka bir titreşimi taşıyor. Bir bakışın, bir kararsızlığın, bir terk edişin izini sürerken, aslında okurun kendi yarım kalmış cümlelerini de tamamlamasına alan açıyor.

Ali Emir Gürbüz, edebî sesiyle okuru alışılmış anlatılardan uzaklaştırarak, daha derin bir sezgiye davet ediyor. Sürünün Çığlığı, okuru yalnızca okumaya değil; hissetmeye, içe dönmeye ve zamanla unuttuğu bir parçayı hatırlamaya çağırıyor.

Bazen bir kitap, tam da söylemediği şeylerle iz bırakır.