Süreyya...
Bir ad değil sadece. Bir suskunluk, bir isyan, bir kabulleniş ve en çok da bir başkaldırıdır.
O, annesinin bakmadığı bir kız çocuğu, babasının göremediği bir kadın, kendine bile zaman zaman yabancı düşen bir yürektir.
Yıllarca kimsenin elini uzatmadığı bir tabak gibi soğudu sofralarda; bir çiçek gibi değil, kurumuş bir dal gibi unutuldu pencere kenarında. Aynalara küs, rüyalara aç kaldı. Sevilmek için dua etti, affetmek için yıllar harcadı. Ve bir gün kendi elleriyle hayatını yeniden kurmaya karar verdi.
Bu bir kurtuluş hikâyesi değil. Bu, hayatta kalmanın da bir direniş olduğunu anlatan bir roman. Yaraların utanç değil, cesaret taşıdığı bir iç ses.
Süreyya`yı okuyunca belki siz de kendi içinize döneceksiniz.
Belki unuttuğunuz bir kız çocuğu, gözlerinizin içine bakacak.
Bu kitap, sadece okunmaz… İçten içe duyulur. Ve kalbinizin bir köşesine usulca yerleşir.