*Her şey bir gecede değiştiğinde, herkes ‘zamanla geçer’ dedi. Zamanın insanın içini tükettiğini hiç kimseler fark edemedi.*

Gözlerine baktığımda direkt derinliklerinde kaybolduğumu hatırlıyorum ve imkânsız gibi görünen şeyin rutin bir işe dönüşmesini şaşkınlıkla izliyorum. Her seferinde daha çok, daha çok dokunuyorum. Beni terk ettiğinde gitmemesi için yalvarıyorum. O benim üzerimde yükseldikçe ben dibe batıyorum. Neden kendimi ondan alamıyorum? Başkasının yapamadığını onun aşkı nasıl oluyor da yapıyor?

Bu ilişkiyi daha fazla nasıl devam ettirebilirim artık bilmiyorum. Sorularımın cevaplarını ararken yönünü bilmediğim yollardan fazlasıyla ilerlemişim ve o yollar ben dönene kadar değişmiş, çıkışı bulamıyorum. Bana çıkışı gösterebilecek birileri var mı?

Bu durumun içine nasıl düştüğümü inanın izah edemem, tek bildiğim bu yara izleriyle her gün ölüyorum.