Bahar inatla gelmek istemiyor gibiydi. Çiçekler toprağın altında bekliyor, dallar yeşermeyi erteliyordu sanki. Doğanın direnci, işçilerin içine düşürüldüğü karanlıkla yarışıyordu. Evlerde çocuklar pencereden gökyüzüne bakıyor, güneşin çıkmasını bekliyordu ama güneş bile yüzünü göstermeye cesaret edemiyordu.
Umut, yedi kat yerin dibine gömülmüş gibiydi; üstü taşlarla örtülmüş, betonla kaplatılmış, nefes alacak bir çatlak dahi bırakılmamıştı. Yorgundular... Tükenmişlerdi... Korkuları da vardı... İçlerinden bazıları, “Benden bu kadar!” deyip kenara çekilmişti.
Tam da her şeyin bitti denildiği günlerde, onlar çıkageldi. Yalnızca bir selam verdiler. İşte o selam, gömülü umudun taşlarını çatlatan ilk kıvılcım oldu.