Bu eser, Osmanlı’nın kurucu ideolojisinde önemli bir yere sahip olan Şeyh Edebali’yi, Alevî düşüncesi ve tasavvufî irfanla ilişkili bir bağlamda yeniden değerlendiriyor. Medrese ile tekke, siyaset ile hikmet, devlet ile hakikat arasındaki hassas dengede duran bu bilge şahsiyet; sadece tarihsel bir figür değil, aynı zamanda sözün ve suskunluğun, iktidar ile inancın kesiştiği bir eşiği temsil ediyor. Edebali’nin Osmanlı’nın kuruluş sürecindeki manevi rolü kadar, Alevî-Bektaşî geleneğiyle kurduğu dolaylı ilişkiler de dikkatle inceleniyor. Bu kitap, sözün hakikatle imtihanına cesaretle yaklaşanlara sesleniyor.