Gülşah Demirci, sövgü ve övgü arasına çektiği çizgide, modern dünyada birey olmanın sancılarını gözler önüne seriyor. Çağın tanıklığını yapan şiirlerinde, tezatlığın sivri tırnaklarıyla toplumsal yaralarımızı kaşıyor, bizi gölgelerimizin karanlığıyla karşı karşıya getiriyor. Kimi zaman alaycılığın uçlarında gezinerek kimi zamansa mitlerden ve masallardan devşirdiği bir bakışla gerçekliği yeniden inşa ederek…

“S’övgü Tanığı”, aynadaki yansımayla menzili kısaltmaya çalışan bir yüzleşmeyken çivisi çıkmış dünyada fitili isyanla ateşlenmiş bir yüze vuruş aynı zamanda…

 “Anladım iyilikle kötülük bir elmanın yarısıdır
Zamansız bir ısırıksa
Elmanın kapanmayan yarasıdır
Tanrı’m, sen elmayı bağışla!
Bağışla Tanrı’m!
Devrik bir cümlede
Sonsuz bir imadan öte olmayan insanı
Düşür cennet bahçelerinden”