Eğer bir çoğumuza hayatta en büyük korkunuz nedir? Diye sorulsaydı; her birimiz ayrı ayrı cevaplar verirdik. Fakat hepimizin vereceği cevabın özeti ise; Sanırım, hayatta en büyük korkumuzun *aynı şeylerin yaşanması* cevabı olurdu. Bir çoğumuz diyorum, çünkü herkesin hayatında bir daha yaşanmasını istemediği, yaşanmasından dahi korktuğu ve artık bu *SON" olsun dediği illa ki bir şeyler vardır ama her son dediğinde bile gözlerin *o" harfine takılıp aklına *o" kişi ya da *o* olay geliyorsa nasıl S`O`N diyebilirsin ki?

Mesela; her gün izlediğimiz haberler ya da okuduğumuz gazetelerde bazen de şahit olduğumuz olaylarda; Bu son şehidimiz, şiddet gören son kadın, evsiz son çocuk ve katledilen bu son hayvan olsun diyoruz ama biliyoruz ki; hiç birisi son olmuyor, her bir olay kendi sonunun bir başlangıcı oluyor.

Çünkü adına yaşam denilen hayat, insana kendini ezberlenmiş bir kitabın tam ortasındaymış gibi hissettirir. Sonunu biliyorsun ama aynı sonla bitmesinden korkarak okumaya devam ediyorsun. Sonra mı? Hep aynı sonların yaşanmasından korkarak yaşamaya alışıyorsun.
Evet, ezberlenmiş bir kitabın yine son sayfasındayım.
Aynı *Son"