Çekip gitmek kolaydı, beynini kaldırımın köşesine bıraktığında. 

Bırakmak da kolaydı, arkanda bırakacak biri olmadığında.. 

Hiçbir şey olmamış gibi çekip giden, kalpleri hunharca katlederek bırakanların bu hayatta mutlu olacağına inanmıyordum. Zamanla bu inanç alev aldı; hislerimi sıcaklığında kurutarak bana o sonsuz vefayı bıraktı. 

Vefa, benim ütopyamın adıydı.