Hissedememek ve hatırlamamak bana çok kötü şeylermiş gibi gelirdi ama şu an ikisini de geri istiyordum.

Ellerimi saçlarımın arasından geçirdim. Artık sorularımı sorma vaktiydi. “Yani biz birbirimizi iyileştirdiğimiz için bu mavilikler, soğukluk… Hissettiğim bu garip şey… Öyle mi?”

Ilgaz da benim gibi ayağa kalkmış, hafifçe bana yaklaşmıştı. Gözleri hüzünle parlıyordu. “Sana bütün bunları kanıtlayabilirim.” dedi adımları bana yaklaşmaya devam ederken.

Kollarını açmış, kendini bana anlatmaya çalışıyordu. Gözlerindeki yaşlar ona inanmam için önümde diz çökmüşlerdi. “Bizim gibi onlarca insan var Aurora.”