“Ben senin sırtına sapladım o bıçağı, sen ise kalbime.”

Mucize...
Tüm yaşananlardan sonra Karmen’i hayatta tutan kelime buydu. Tam da ihtiyacı varken gelen mucize, onu yaşadığı cehennemden çıkarmanın tek yoluydu fakat o mucizeyi beklerken gerçekleşen bir şey vardı: Hayal kırıklığı.
Karmen’le Deren’in yaşadığı aşk, kimi zaman öfke kimi zaman nefret kimi zaman da şefkatle sarılıdır. Fakat umutsuzca bekledikleri mucizeden önce, Deren’in yaşattığı hayal kırıklığı onları bir daha yol ayrımına götürür. İçlerindeki acımasız ses, onlara birlikte olamayacaklarını defalarca kez söyler ve birbirlerine yaşattıkları her şey de bunun kanıtıdır. Lakin Karmen’in dediği gibi: Deren Karmen’in, Karmen de Deren’in ruhudur.
Ruh olmadan da yaşanırdı ama nasıl? 
Yol ayrımındaki aşkları ve birbirleriyle sınandıkları her şey, onları sonsuza kadar bağlamanın ya da sonsuza kadar ayırmanın eşiğindedir. Ayrılmamak için affedici olmak zorundadırlar fakat...
Aşk için bile olsa her şey affedilir mi?
Her şeyden önce onlar kendilerini affedebilirler mi?

Ondan nefret ettiğim günler olacaktı ama onu sevmediğim bir gün bile olmayacaktı.