İnsanın kendi ruhunu tanıdığı,
Ruhuyla da kalbine dokunduğu anda aşkın o zarif,
O latif ve o ince sızısı aklın önüne geçiyor,
Bir sonsuzluk kavramı sarıyor insanı...
Düşler ve hayaller geliyor ardından...

Bir anda gelmişiniz, geçmişiniz,
Yaşadıklarınız, yaşayamadıklarınız,
Umutlarınız, söyleyemedikleriniz,
Bir kitap kapağı, bir şarkıdan,
Bir enstrümandan gelen bir ses
Sizi artık rahat bırakmıyor.

Hele gecelerin o sessiz,
İnsan benliğini kuşatan o koyu siyah gri derinliği
Kelimeleri ardı ardına zihninize getiriyor
Ve yaz diyor.

Artık duramıyorsunuz...
Hislerin yarattığı; güçlü, dayanılmaz baskı
Öylesine rahatsız ediyor ki çaresiz yazıyorsunuz.
Arkası gelmiyor ve kelimelerle söyleşi başlıyor.

Hatıralardan silemediğimiz,
Kıyıda köşede biriktirdiklerimiz,
Ruhun bitmeyen hayal dürtüleri birer birer
Şiirin o sonsuzluk saltanatının hükümran gücü olarak
Ruhunuzu kimi zaman rüyalarınızda da yalnız bırakmıyor.

Sık sık uyanıyorsunuz.
Yakınmalar ve yakarışlarla vücut verdiğiniz kelimelerin
Sultanlık cazibesinin muhteşem salvoları
Ruhu yakıp kavuruyor.
İniltiye, acıya ve zevke dönüşüyor bütün duygularınız ve şiirle bütünleşiyor büsbütün hayatınız.