Ne saklambaç oynuyordu kız çocugu, ne de pesinde birileri vardı kaçtıgı...
Ama saklan diyordu içinde bir ses...Saklan ...
Içindeki yaralar iyilesinceye kadar, mücadele etme gücünü hissedinceye kadar, yeniden baslama istegini
hissedinceye kadar saklan diyordu o ses...
Ve
O ses ünlüyordu:
Bir ben var benden içeri...
Kisi her daim yarımdır, eksiktir, yaralıdır...
Ne zaman ki; iç çocuguyla, iç yetiskiniyle tanısır, bilge kisisinin sesini duymayı basarır, onlarla uyumlu hale gelir,
onların rehberliginden yararlanmayı ögrenir; O vakit tam olur, tamamlanır, iç dengesine kavusur, sifalanır.