Füsun Önal’ın kitapları, ılık bir su gibi habersizce sarar okurunu... içine alır... ve öyküyü yaşamaya tutsak eder adeta. Sadece kaygan değil, büyülüdür de ifadesi... sürükler götürür. Dibine kadar yaşanan sevgiler, eskiyen aşk molekülleri, ağdalı yalnızlıklar, geçmiş zaman düşlerini çoğaltan hatıralar, düşbozumları, kırıklıklar, en güzel yenilişler... neş’e ve umut, ihanet ve tutkular, öteki kadınlar... erkekler... yorgun gün batımları... derin ve sessiz bir gecenin boşluğunda yankılanan çığlıklar... birbirine karışan vücutların ürpertisi... bembeyaz bir havluda can çekişen kan damlaları. Hepsi Sevişmenin Rengi değil midir, gerçekte? Ya da Sevişmenin Rengi bütün bu saydıklarımın kozmik birleşimi midir?