Bir gariban kadının yokluk ve zulüm içinde filizlenen gücünün hikâyesinde onu diri tutan, kendisini zorlayan sadece bedenindeki acı değildi. Aynı zamanda her adımda içindeki suçluluk, kalanların yükünü hafifletme arzusu da vardı. Mal, para artık onun için hiç bir şey değildi. Hayatının karşısında duran sınır çizgisi, her şeyi biçimlendirmişti.  Çünkü insanın içindeki sıkıntı o insanın yalnız kaldığında veya başını yastığa koyduğunda onu esir alacaktı. Bu durum belki de ilkesel ve söze dökülemeyen tanığıydı. Ve bakışlarında pişmanlığın, korkunun ve bir ömür boyu sürecek hesaplaşmanın bütün ağırlığı vardı.