Bu uvertürü nihayete erdirecek tek şey rüzgâra   
yağmurun eşlik etmesiydi.

Eğer yağmur yağmaya başlarsa yağmurun sesini dinlemek için avluya açılan dar koridorun önüne aynı hızla Cengiz kendini taşırdı. Yağmur sesi onu deli ederdi. 

Gözlerini kapatıp yağmurun toprağa vuruşlarını, çatılardan ağaçlardan, kürreden tekmil bütün canlılar ve cansızlara dokunan yağmur zerreleriyle varlıklarının yoklamasını aldığı sesleri ruhunda hissederdi. 

Yüzünde sonsuz bir gülümseme oluşurdu; yağmur onun için bir sığınak, bir derinlik, bir sonsuzluk, bir iyilik hâliydi.