Vakta ki ayrılık zamanı gelir ve ben ta... Şam kadar uzak bir yere giderim, sevdiklerim, yıldızlar, komşumun azgın ve bana havlamayan köpeği kayısı ağacının dibinde beni düşünmeden uyur...O zaman Allah`ın beni sevdiğine inanırım. Bütün pembelikler hatta sevdiğim kızın pembe entarisi bile yüzümün rengini alırlar ve bana daha yakın bir dünyanın sarı, yeşil, mor rengini gözlerim kapalıyken de görürüm...Hayat başkadır, dünya başkadır, ben başka bambaşkayımdır artık... Şair olurum, ressam olurum. Yedi kat yerin dibine iner, sonsuzluklara çıkarım... Uyurum uyuduğumu anlayamam...