Bir yolculuktu hayat, yollarda seyir halinde olduğumuz yokuşlar, virajlar inişler ve çıkışlarla doluydu. Hep düzlükle ulaşılan bir yol yoktu, seyreyliyorduk yolları. Sabır istiyordu bu yollar ve Rabia sabretti, zamana bıraktı. Rabia hayatında yaşadıklarına üzülse de ağlasa da hep ümitliydi.
Rabbine hep dua etti... Gece vakitleri, seher vakitleri... Her gördüğü genç-yaşlı insanlardan dua istedi ve duasının kabul olacağı günü bekledi.
Ve Rabia`nın yaşadıkları bir roman olacak kadar ibret verici ve anlamlıydı...