El sıkışarak ayrılırken Cemil Hoca:

*Aşkın yaşı olmaz, gözyaşı olurmuş. İnşallah ikimiz de gözyaşı dökmeyiz,* dedi. Meryem, yeniden Cemil Hoca’nın gözlerine baktı, gözleri sulandı, neredeyse ağlayacaktı: *Ben mutluluktan ağlarım, senin endişen olmasın, Cemil Bey,* diye cevap verdi. Eve dönüş yolunda çok mutluydu Meryem, kendi kendine:

*Onunla tanıştıktan sonra anladım ki; bir başka gönülde benim için sıcacık bir yuva daha varmış. Duvarları sevgiden, çatısı merhametten yapılmış bir yuva. İnsanların beni anlamalarını beklemiyorum. Yusuf’u görmeyen gözlerin, Züleyha’yı anlayamadıkları gibi. Leyla ile Mecnun’un gözleriyle güzelliklere bakamayanlar ve Şirin için Ferhat’a dağları deldiren azmi ve sevgiyi kavrayamayanlar, beni hiç anlayamazlar,* diye söylendi.