İnsan kıran varlıktır, üzen, huzursuz eden ve bazen de güldüren. Kimi zaman yıkılan ve öyle kalan, kimi zaman da yıkıldığı an toparlanan. Gücünü içine atan, o kırılmasın bu üzülmesin diye kendini paramparça eden. Yolun sonunda neler olduğunu fark eden ve o an toparlanmak için tüm her şeyi yapan.

Hazal da öyleydi. Daha küçükken kırılmıştı, üzülmüştü. Dünyada neler olduğunu çözemeden birçok kez yemişti suratına anne tokadını. Okşanması gereken yanağında birçok kez el izi çıkmıştı. Ama o pes etmedi. Edemedi.

Hani derler ya, kolayı herkes başarır, önemli olan zoru başarmaktır diye. İşte o da pes etmedi, her yediği tokatta biraz daha güçlendi. Her yediği sözde, her hakarette biraz daha umursamaz oldu. Her olumsuzlukta güller açtı suratında. Dik durdu, gücünü kaybetmedi. Ve kaybetmemeliydi, çünkü hayat bizim istediklerimi elimize verecek kadar adil değildi.