Anadolu’nun kimlik hamurunun yoğrulduğu 12. ve 13. yüzyıllara derinlemesine bir yolculuk sunan bu eser, Selçuklu Devleti’nin yerleşik-Sünni merkeziyle konar-göçer-heterodoks Türkmen çevresi arasındaki bitmeyen gerilimi merkeze alıyor. Moğol istilasının yarattığı otorite boşluğunda yeşeren halk İslamı, Babailer İsyanı gibi büyük toplumsal patlamalar ve Hacı Bektaş Veli gibi birleştirici figürlerle yeniden yapılanan bir toplumsal hafızanın izini sürüyor. Saray tarihçisi İbn Bibi’nin anlatısından halk nefeslerine uzanan bu çalışma, Alevi-Bektaşi inancının tarihsel ve teolojik kökenlerini gözler önüne seriyor.