O günü hâlâ hatırlıyorum. Evin her zamanki sessizliğini, çayın kokusunu, duvardaki eski saatin tik taklarını… 
Her şey yerli yerindeydi, bir tek annem değildi. “Anne, ışığı açsana,” demiştim. O ise çoktan açık olan lambaya uzun uzun bakmıştı. 
“Açık değil mi?” diye sormuştu sonra, sesi biraz titrek, biraz şaşkın. O an içimde bir şey kırılmıştı. Küçük, sessiz ama derin bir kırılma. O gün, annemin gözleriyle birlikte evin ışığı da sönmüştü sanki. 
O günden sonra hiçbir sabah tam aydınlık olmadı. Annem artık pencereden dışarıya bakarken gökyüzünü değil, yalnızca sesi duyulan bir rüzgârı hissediyordu.