Dilekler yüzü güneşten tarafa olanlar için vardı. Dileklerini güneşten aldıkları umutlarla besliyorlardı. Şimdi bu ay yüzlü çocuk, bana dileklerin kabul olup olmadığını soruyor. Neyse ki dilim yoktu ama gözyaşı niyetine bir yaprak düştü. Çocuk süzülen bu yaprağa baktı; umutları, düşen yaprakla birlikte yerle bir olmuştu. Çocuk kalbi işte, bozuntuya vermedi ve devam etti; “Ben dilek diledim, kuruma gül; olur mu!? Sen kurursan dileğimi kim korur, onu kim Hızır Dede’ye yetiştirir? Sen dilek bekçisisin bu gece; seni dileklerin bekçisi ilan ediyorum…”