Kimi sesler bağırmaz.
Sadece sızar.
Bir çadırın altında, bir hücrenin köşesinde, bir mikrofonun önünde titreyen parmaklarda…
Ve bazen bir şarkı, bir bildiri kadar yakıcı olabilir.

Phil Ochs yalnızca bir müzisyen değildi.
Protestonun tınısıydı.
Kırılgan bir vicdandı.
Adaletin eksik olduğu her yerde gitarını susturmayı reddeden bir yolcuydu.

Ochs’un şarkılarıyla yankılanan sokaklar hâlâ sessizliğini bozmayı bekliyor.
Çünkü bazen özgürlük, yüksek sesle değil; doğru yerde fısıldanarak gelir.
Ve bazen o ses, senin sesindir.

Özgürlük yalnızca bir hedef değil, bir melodidir.
Dilin değil, ruhun söylediklerinde saklıdır.
Ve bir gün herkes susarken, küçük bir ses şöyle diyebilir:
"Ben de varım."