"Ebru’nun heykeli karşısında dikildim. Saçları canlıydı. Balmumu da olsa, toprak da olsa diriydi. Yüz hatları, duyguların kırıntılarını taşıyordu. Yaklaştım. Göz göze geldik. Sonra göz göze gittik.
Romanı elime aldım. İtalik yazıyı tekrar okudum. Sayfaları ağır ağır yırttım. Bazılarını Ebru’nun saçlarına iliştirdim. Yüzünü kapattım. Boynuna doladım. Göğsüne astım. Karnına yapıştırdım. Bacaklarına sardım. Salyangoz Salgısı, tüm sayfalarıyla Ebru’yu bir mum gibi sarmıştı.
Hayat, içinden konuşmaz Fatma! Onun yalımları vardır, boz külleri vardır, külleri dağıtacak hevesli rüzgârı vardır, koşun ev yanıyor diyenleri vardır, itfaiyeyi arayanları vardır, apartmanı boşaltın diyenleri vardır, asansörleri kullanmayın diyecek kadar da duyarlıdır içten sesini kısmış hayat.
“İyi bir roman yazmak hırsızların işi…” diye mırıldandım.