Çocukluğumun otobüsleri sürekli aynı yolları arşınlarken, yollar yılları kovalarken sadece tekrar değildi hayat. Hayat kendimizi çok uzaklaşmadan dışardan görebilmekti.

Zaman kavramını kopkoyu bir karanlığın derinliklerine gömerken, o karanlığın arasından ışık huzmelerini görmek için, benimle güzel bir yolculuğa ne dersiniz?