Agirîn... jinek e, dayikek e, rûyê ronak î berxwedêr ê ku ji nav tariyê dide der e. Dilovan... mamosteyek e, bavek e, xwedan malbatek e. Evîn... zarokek e, hêviyek e. Mêvan... dilekî ku di nava şer de sar nabe, naşikê, ji nû ve diwelide. Û Şengal... welatê gelekî kevnar; axa pîroz ku bêdengiya sibehê li vir bi xwînê tê şikandin.
Bêdengî perçe perçe dibe bi gulleyan. War, jiyan, xewn, hemû serobino dibin. Ev roman li ser têkoşîna mirovî ya serdest a çend malbetan disekine ku di nav vê drama mezin a mirovî de ji hêla qirkirina ku gelê Êzidî di havîna 2014-an de derbas kirine û ji hav belav bûne. Agrîn ji xaniyê wêranbûyî bi bîranîneke tal li keça xwe, destvala û bi çavên girîn derdikeve. Dilovan bi giyanên herî tarî re rû bi rû dimîne da ku hezkiriyên xwe biparêze. Bêdengiya Evînê dibe kurteya her tiştî... 
Di vê çîrokê de, ku ji bûyerên rastîn îlhama xwe girtiye, Humeyra Sofî êşa takekesî bi hilweşîna civakî re dike yek. Rondikên Çiyayê Şengalê behsa karesata serdemê û evîn, berxwedan û hewldana mirovmayînê dike ku di wê karesatê de jî mezin dibe; evîna ku ji êşê çêdibe, berxwedana ku di nav windakirinê re derbas dibe û xwesteka mezin a jiyanê ku li ber nemanê şîn dibe…