Dünyanın bütün güzelliklerini toplasan, çocukluğunda misket oynadığın bir kızılağaç gölgesi etmez.

                                                                                                                  Ömer Yazıcı

Peripol; bizlere mahalle kültürünün en güzelini sunmakla beraber, dostluğu, kardeşliği ve komşuluğu öğretmişti. Bir olmanın birlikte yaşamakla değil, birlikte gülmek, birlikte ağlamak, her duyguyu birlikte hissetmekle olduğunu da öğretmiş ve bunu hiçbir karşılık beklemeden yapmıştı.

Özden uzaklaşmamız mahalle kültürünü terk edişimizle doğru orantılı. Dünü bugüne taşıyamayan bizler farkında dahi olmadan mahallelerimizi öldürüyor, kozmopolit bir hayat düşüyle kendimizi ve geleceğimizi beton bloklar arasında sıkıştırıyoruz. Ummana sığmayan çocukluğumuzu tablet ya da telefonların hakimiyetine sokup yok ediyor sonrada ahh o eski zamanlar diyerek hasret döküyoruz.

Eyvah!

Hala vaktimiz var mı?

Belki de vardır. 

Dokuyu değiştirmeden küçük dokunuşlarla mahallelerimizi geri getirebiliriz. 

Birlikte hissedip, birlikte yaşayarak başarabiliriz.