Bazen bir çocuğun sesiyle uyanır şehir…
“Yazıyor, yazıyor!” diye koşar Akif, Galata Köprüsü’nü arşınlarken.
Selim, camekânın ardında limonata taslarını şangırdatır, Ömer’in elleri kundura boyasıyla kirlenmiştir, ama yüreği tertemizdir.
1912 sonbaharında İstanbul, yavaş yavaş bir felaketin eşiğine yürürken; üç çocuğun gözünden büyümek, sevmek, direnmek ve veda etmek anlatılıyor.
Balkanlardan gelen göçler, yaklaşan savaşın gölgesi, gayrimüslimlerle birlikte yaşamanın gerilimi…
Ve bir bahçede sessizce beliren Nora’nın bakışları…
Pera’nın İnsanları, yalnızca geçmişin bir semtini değil, kaybolan bir İstanbul’u, çocukluğun sonbaharını ve içimize işlemiş bir vatan hikâyesini anlatıyor.
Bazı şehirler susar, bazı çocuklar anlatır.
Bu, onların hikâyesi…