Otobüs durağa geldiğinde ilk olarak kardeşimin otur­duğu eve baktım. Evleri durağa çok yakındı. Hiç kimsenin olmadığını görünce içim rahatladı. Bir taksiye binip, adresi söyledik. Baba evinin sokağına dönerken taksinin şoförü:

- Cenazeye mi geliyorsunuz? dediğinde şok oldum.

Yalnızca *Hayıııııırrrrr!* diye bağırdığımı hatırlıyorum. Kendime geldiğimde evin bahçesinin mahşer gibi kalabalık olduğunu gördüm. Annem:

- Neredeydin be yavrum? Anan yandı, nerdeydin? di­yordu.

Annemi teselli edecek durumda değildim. Yalnızca;

- Hayıııııııııııııııırrrrrr! diye bağırıyordum.

Birkaç saat sonra hastaneden cenazesini getirdiler. Tabu­tu açtılar. Tabuttan başka bir ceset çıkacakmış gibi umutlanı­yordum. Ama kardeşimdi. O çok sevdiğim, hiç kıyamadığım, doyamadığım kardeşim...

Çok sevdiği pembe hırkayı usulca tabutun üzerine koydum…