Bir sokak lambasının altında titreyen gölgeler gibi savruldular hayatın acımasız rüzgarında. Ne bir veda cümlesi, ne de son bir bakış... Sadece sessizlikte boğulan iki kalp ve yarım kalan bir sevda.
 
Poyraz ve Belgin… Birbirlerine tutunarak var olmaya çalışan iki yaralı ruh. Ama hayat, sevdaları kadar acımasız; zaman, aşk kadar suskun...
Yolları ayrıldığında geriye sadece suskunluk ve hatıralar kalır. Ve bir sokakta, vedasız biten o son anın içinde sonsuz bir pişmanlık saklıdır.
 
Papatyalar da Solar, kayıpların, bekleyişlerin ve içe işleyen özlemlerin romanı. Hakan Toprak, bu eserinde aşkın sadece kavuşmak değil, bazen de cesaret edememek olduğunu derin bir sızıyla anlatıyor.
 
Belki de en büyük ayrılıklar, hiç söylenemeyen kelimelerde saklıdır...