Şimdi oradaydılar.Aynı kare içinde. Birlikte. Elleri, hafif hafif Karahan’a dokunuyordu Beysin’in. Gözlerine bakıyordu çömeldiği yerde,onun yemyeşil gözlerine. Demek gözleri açık gitmişti. Başındaki tacını okşadı,buz gibi elleriyle. Susuyordu Karahan, sonsuza dek kral olarak susacaktı böyle. Ama şimdi seviliyordu. Öpülüyordu bile. Okşanıyordu durmaksızın kanlı tenli. Gözlerine belki ilk defa böylesine sevgiyle bakıyordu biri. El değmemiş bir ölü sayılmazdı artık. Onu aşk çarpmıştı ama iyi ki çarpmıştı.