“Verin sözcükleri,
oynasın kapı önünde!” denilen çocuk benim.
Ondandır hiç büyüyememem.Kırılmış olanları daha da kırarak tamir etmeyi öğrendiğimden beri
azaltıyorum konuşmalarımı.
Daha az canım sıkılıyor!“Anne, erik ağacına kuş kondu!”
“Ku
şu da kır kızım!”
CA.Sözcüklerle daha en küçük bir kız çocuğu iken kurulan, hayran olunan ve inşa edilen bağın yaşamın ileriki yıllarında elinden tutması...
Ne ile oynarsanız oyunlarınızı onun üzerine kurarsınız.
Benim oyunum belli.
Beraber oynayalım mı?
“Önce Canan Sonra Canan”
Hayatta kimsenin önceliği olamamanın verdiği “haksızlık” duygusuna isyan ederek bunca “soncalığı” kabul etmenin verdiği bir çığlık olarak bu sözcükler ağzımdan, kalbimden büyük bir çığ gibi çıkıverdi.
Kendi söküğünü dikemeyen terziye, kendi şifasını bulamayan hekime, kendine şarkı söyleyemeyen şarkıcıya ve kendine sevgi veremeyen bir kadına...
Ve daha sonra yaradılış özünü tekrar hatırlayarak kendi kollarını kendine “yeniden” saran bir direniş kadını gibi...
Hem teslimiyet hem direniş...
Sözcüklerin ve mananın rahminden yeniden doğan bir insan...
Bende hep önce “Canan”…
Aslında sonrası çok da yok!
Bu kitabı “manevi ölümlerimi” tasarlamış kalbimin tüm değip geçtiği kişilere ithaf ediyorum.Aşk, ey aşk!
Sen nelere kadirsin, biliyorum. İspatlamaya kalkıştım lakin yapamadım.
Sahi, ey aşk sen nelere kadirsin?