Savrulup dururmuş insan. Hani derler ya, bir o yana bir bu yana… Sevgiye açken ruhu her bulduğunu ilaç diye basarmış ruhuna... Kalbindeki kırıkları tedavi etmek uğruna yeni kalp kırıklıklarına koşa koşa gidermiş.

Bir dünya kurmak istemiştim.

Eskisinden farklı ve yepyeni bir ben ile… Kalbimin en verimli topraklarını bulmuştum tam da… Bir avuç sen ekecek bir kucak sen yeşertecektim.

Bir göz kırpışı zamanlığıydı bizimkisi…

Vardın… Yok oldun…

Diz çöktü dünya. Gözlerinin önündeki görüntüler git gide kararırken bir sözcük döküldü dilinden:

Ölümün gölgesinde yaşamak…