Aldatılmak, dünyanın en acı hikâyesi, insanın içine sinsice sızan, varlığıyla ruhunu, varlığıyla zamanını ve varlığıyla geçmişini altüst eden, kelimelerin yetmediği, gözyaşlarının bile ağırlığını kaldıramadığı bir trajedidir; öyle bir hikâye ki, her satırı acıyla yazılmış, her satırı kanla okunmuş ve her satırı insanın kendi omuzlarına eklenmiş bir yük gibi taşınan cinsten. Tüm bu pislik, bütün ihanet ve ihanetin bıraktığı kırıklar, gözyaşıyla silinemez; çünkü gözyaşı, sadece yüzün üzerinden kayar, ama ruhun derinliklerinde birikir, kalpte birikir ve yıllar sonra bile orada sessizce bekler.
Aldatılan kişi, aldığı onca darbe, katlanmak zorunda kaldığı hakaretler, yaşadığı ihaneti, öfkeyi ve hayal kırıklığını, bir nevi sonuna kadar hak etmiş gibi hisseder; kelimeler yetmez, cümleler eksik kalır, çünkü yaşanan acının ağırlığı, insanın dilini kilitler ve her anlatım girişimi, kendi ruhuna bir darbe gibi geri döner. Elindeki zincirleri, bir zamanlar kendini koruduğunu sandığı, şimdi ise acının ve ihanete karşı çaresizliğin simgesi olmuş ellerini, nereden hançerlediğini, hangi kelimenin, hangi bakışın, hangi gülüşün yaraladığını düşünmekten kendini alamaz.
İnsan ruhunu çöle çeviren, her adımında bir kum tanesi gibi ezilen, çetin dünyanın karmaşası ve çetrefilliliğiyle harmanlanan, eşi benzeri bulunmayan bir acı bu. Aldatılan kişi, kendini hem kayıp bir gemi gibi sürüklenirken hem de yanan bir kıyının kenarında izler; geçmişin ve geleceğin tüm gölgeleri bir araya gelir, her hatıra, her suskunluk, her fısıltı ve her unutulmuş kelime içini deler. Ve insan, bu acının içinde, hem kırık hem kederli hem de şaşkın bir şekilde, kendi yokluğunu, kendi boşluğunu ve kendi yalnızlığını bir kez daha keşfeder; çünkü aldatılmak sadece bir ihanet değil, insanın kendi ruhuna, kendi değerine ve kendi hatıralarına kesilmiş bir hançerdir.